معرفی نقاشان - کافه دیزاین | باشگاه طراحان ایران

mana

Member

2021/08/13 at 10:37 ب.ظ

پس از کودتای شیلی، گوایاسامین تابلوهای «خون گریستن» را به یاد آلنده و ویکتور خارا و پابلو نرودا کشید.

mana

Member

2021/08/13 at 10:38 ب.ظ

گوایاسامین رابطۀ خوبی با رهبران چپ‌گرای آمریکای جنوبی داشت و به خصوص دوست صمیمی کاسترو بود. و این پرتره‌هایی که از کاسترو کشیده است.

mana

Member

2021/08/13 at 10:42 ب.ظ

آلبومی از خود گوایاسامین… عکس‌هایش در آتلیه و به هنگام کار.

+4 More Photos

mana

Member

2021/08/13 at 10:45 ب.ظ

دورنمایۀ فراگیر تمام آثار کینگمان، زندگی پررنج مردمان بومی است.

mana

Member

2021/08/14 at 12:12 ق.ظ

اُتو گریبل، نمایندۀ هنر انقلابی‌ـ‌پرولتاریایی

اُتو گریبل (Otto Griebel / 1895ـ1972) نقاش آلمانی، نمایندۀ هنر انقلابی‌ـ‌پرولتاریایی است؛ یعنی هنری که هدفش تجلی و نمایش میل کارگران (پرولتاریا) به انقلاب سیاسی و اجتماعی است. گریبل همچنین به همراه اُتو دیکس، رودولف اشلیشتر و گئورگه گروس از جمله بانیان اصلی نوعی سبک «رئالیسم نو» است که به «عینیت نو» (Neue Sachlichkeit) معروف است و پیش‌تر به طور مفصل در مورد آن توضیح داده‌ام. «دغدغۀ اجتماعی» یکی از ویژگی‌های اصلی سبک عینیت نو بود و این دغدغه در کارهای گریبل آشکارا دیده می‌شود. یک تفاوت اصلی میان کارهای گریبل و اتو دیکس (دیگر نمایندۀ عینیت نو) این است که کارهای گریبل آشکارا ایدئولوژیک است، اما در تابلوهای دیکس جانبداری ایدئولوژیک دیده نمی‌شود.

اتو گریبل در نقاشی‌هایش خستگی و خشم فروخوردۀ رنجبران و کارگران را نمایش می‌دهد. او بر شکستگی چهره‌، گونه‌های سیلی‌خورده، چشمان کینه‌گرفته، و بدن رنج‌کشیده تأکید می‌کند. آدم‌های گریبل همه درد واحدی دارند: درد کارگر بودن؛ یا به زبان مارکسیستی: درد پرولتر بودن. در اندیشۀ مارکسیستی، شیوۀ تولید کاپیتالیستی (سرمایه‌دارانه) پیوسته باعث انباشت سرمایه در یک سو و «فقیرشدگی» تودۀ مردم در دیگر سو می‌شود که این هم نظریه فلاکت‌زدگی مارکس است. تولید صنعتی‌ـ‌کاپیتالیستی انسان را به «بیگانگی» با محصولش و در نهایت به ازخودبیگانگی مطلق می‌رساند. گریبل در چهرۀ کارگران تابلوهایش درست همین «بیگانه‌شدگی» را می‌خواهد نشان دهد.

اما گریبل انقلابی است! برای درک این منظور باید آثار گریبل را با نقاشی‌های دیگر نقاشان آن دوره، به عنوان مثال با آثار دیگر نمایندگان سبک عینیت نو یا با آثار نقاشی چون هانس بالوشک مقایسه کرد. بالوشک هم هم‌دورۀ گریبل است و دغدغه‌های یکسانی با گریبل دارد؛ او هم هنرمندی چپگراست، اما بالوشک انقلابی نیست، او سوسیال‌دموکرات است. او تنها رنج و بی‌پناهی پرولتاریا را نشان می‌دهد، آدم‌های بالوشک بی‌رمقند، انقلابی نیستند، تنهایند، درماندگی را پذیرفته‌اند. یا وقتی به تابلوهای اتو دیکس می‌نگریم، شکاف اجتماعی به روح‌خراش‌ترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده است، اما انگار هنرمند با این تصویر می‌خواهد واقعیت را به شکلی تکان‌دهنده نشانمان دهد و ایدۀ ایدئولوژیک خاصی را به بیننده تلقین نمی‌کند.

در مقابل، گریبل درد و درمان را با هم نشان می‌دهد. درد همان بدن شلاق‌خورده است و درمان هم همان نیرو و ارادۀ مهارناشدنی و سرکشی است که هر آن با پیوستن به هم نیرویی عظیم می‌گیرد و چونان سیلاب خانمان سرمایه‌داران و حاکمان بی‌درد را از جا برمی‌کند. بهترین نمونۀ این ایدۀ انقلابی را می‌توان در تابلوی «بین‌المللِ» گریبل مشاهده کرد. این تابلو معروف‌ترین اثر گریبل است و چه‌بسا یکی از معروف‌ترین تابلوهای قرن بیستم هم باشد.

پس از به قدرت رسیدن هیتلر، آثار گریبل به عنوان نمونۀ هنرِ کمونیستی، خطرناک و منحط شناخته و ممنوع شد. و در کمال تأسف در روزهایی که آمریکا و انگلستان شهر دِرِسدِن آلمان را در سال 1945 بمباران می‌کردند، بخش زیادی از آثار گریبل در بمباران نابود شد. در ادامه برخی از تابلوهای گریبل را با هم می‌بینیم.

(م.تدینی)