آنتونی گورملی: تندیسگر روح
آنتونی گورملی، هنرمند تندیسگر بریتانیایی که در سال 2008 از سوی دیلی تلگراف به عنوان چهارمین چهره‌ی تاثیرگذار فرهنگ بریتانیا انتخاب شد، کارش را با یک نمایشگاه تکی در سال 1981 آغاز کرد. تقریبا در همه‌ی کارهای گورملی پیکره‌ی انسان سوژه‌ی اصلی است.
بدن انسان به مثابه مکان
گورملی در توصیف آثارش می‌گوید: «تلاشی برای جسمیت بخشیدن به آن سوی سیمای انسان – جایی که همه‌ی ما در آن زندگی می‌کنیم.» او در بسیاری از کارها از بدن خودش برای ساخت قالب استفاده می‌کند: «نزدیک‌ترین تجربه‌ام از ماده و تنها بخشی از جهان مادی که در آن زندگی می‌کنم». او می‌کوشد در کارهایش با بدن انسان نه به عنوان یک شیء که به عنوان یک مکان برخورد کند و فضای یک بدن بخصوص را طوری در بر بگیرد که یک وضعیت آشنا برای تمام انسان‌ها را تداعی کند. کار او نمادگرانه (symbolic) نیست اما نشانگرانه (indexical) است – ردی از یک رخداد واقعی در یک بدن واقعی در زمان.
بازیافتن جایگاه انسان
در سال 2007 در پروژه‌ی Event Horizon شامل 31 پیکره‌ی انسان در اندازه‌ی طبیعی و با اندام کامل از جنس آهن و فایبرگلاس، روی ساختمان‌های برجسته‌ی پیرامون سات پارک لندن و همچنین در سال 2010 در پیرامون میدان مدیسن نیویورک نصب شدند. گورملی دربراه سایت نیویورک گفت: «در بافت فشرده‌ی توپوگرافی منهتن، سطح تنش میان جیزهای لمس کردنی، چیزهای درک کردنی و چیزهای تصور کردنی به خاطر انبوهی و بلندی ساختمان‌ها افزایش یافته است» و در چنین متنی این پروژه باید «خط افق را به کار اندازد تا به مردم دل بدهد که نگاهی به پیرامون بیاندازند. در این فرایند نگاه کردن و یافتن، یا نگاه کردن و جستن، ممکن است فرد جایگاه خودش در جهان را بازبیابد.» منتقد هنری، هوارد هال، درباره این پروژه گفت «استفاده از فاصله و پیرو آن دگرش‌های ابعاد در بافت شاخص شهر، استعاره‌ای برای زندگی خیابانی و تضادهای حاصل از آن همچون بیگانگی، جاه‌طلبی، گمنامی، نامداری و… است.»
در سال 2012 گورملی ساخت پیکره‌هایی را آغاز کرد که می‌توان آنها را کوبیسم دیجیتال نامید. در این آثار، از میان مکعب‌های فولادی سخت، پیکر انسان با حالت‌های مختلف پدیدار می‌شود.
پاسخ‌ها