سینما همان فیلم نیست
سینما همان فیلم نیست. سینما جای نمایش فیلم است. نیاز به بازگوییِ نکته‌هایی بدیهی مثل این، از آن روست که گویا یادمان می‌روند و این فراموشی نمی‌گذارد راه‌حل‌های ساده‌ی مشکل‌های بزرگ‌مان را ببینیم.
بیش از صد سال پیش، نخستین سینماها ساخته شدند تا فیلم‌ها در آنها برای مردم به نمایش دربیایند. سال‌های سال، سالن سینما تنها راه رساندن فیلم به مخاطب بود. چهل تا پنجاه سال بعد تلویزیون و بعدتر ویدئو آمدند و بخش بزرگی از مخاطبان سینما را از آن خود کردند اما از سر عادت و خاطره و کمی هم به خاطر تجربه‌ی پرده‌ی بزرگ، سینما رفتن هنوز جای مهمی در زندگی مردم داشت. چند دهه‌ی بعد اما تکنولوژی دیجیتال، اینترنت و تلویزیون‌های صفحه‌بزرگ دست به دست هم دادند و سالن‌های سینما را یکی‌یکی متروکه کردند. چنان که برای کشاندن مردم به سینماهای آب‌رفته‌ی صد نفره، دست به دامان فروشگاه‌های رنگارنگ شدند. مردمی که به مراکز بزرگ خرید می‌روند شاید هر از گاهی هوس کنند سری هم به یکی از سینماهای کوچک واقع در این ساختمان‌های بزرگ بزنند. اما باز هم بیش از نیمی از سالن خالی می‌ماند. دست‌اندرکاران آن قدر از خالی ماندن سینماها نگران‌اند که یادشان رفته هدف پر کردن سالن سینما نیست؛ هدف فیلم دیدن است! و حالا دیگر راه‌های زیادی برای فیلم دیدن هست. اما چرا سینماگران ما هنوز به سالن‌های سینما چسبیده‌اند؟
به گفته‌ی صادق داوری‌فر عضو هیات انتخاب جشنواره‌ی «سینما حقیقت»، سالیانه در حدود هزار فیلم مستند در کشور ساخته می‌شود که از این میان نهایتا 100 تا 150 تا از آنها می‌توانند در جشنواره‌ای اکران شوند و از این تعداد حدود 10 تا از آنها این اقبال را پیدا می‌کند تا به صورت عمومی دیده شود. یعنی 990 مستند دیگر به آرشیو می‌روند که این آمار به راستی وحشتناک است.
در سینمای داستانی هم وضعیت بهتر نیست. بسیاری از فیلم‌های غیرتجاری هیچ فرصتی برای نمایش نمی‌یابند و مجال نمایش برای فیلم‌های تجاری هم بسیار محدود است. بیشتر شهرستان‌های کشور اصولا سالن سینما ندارند و آنها هم که دارند در طول سال فقط می‌توانند چند فیلم معین را اکران کنند.
سینمای ایران هر روز بیش از پیش در کام این مشکل بزرگ فرو می‌رود و فیلم‌های بی‌نمایش روز به روز روی هم تلنبار می‌شوند؛ و این در حالی است که راه‌حل در واقع ساده است.
فرصت نمایش یافتن تمام فیلم‌ها با هزینه‌ی اندک (که در برابر هزینه‌ی سالن سینما هیچ است)، اکران بدون محدودیت زمانی و فراتر از مرزهای کشور، بحث و تبادل دیدگاه‌های کاربران، بهره‌مندی از مشارکت کاربران در ترجمه و تهیه‌ی زیرنویس آثار محبوب، امکان کسب درآمد فیلمسازان بر اساس تعداد بازدید و… تنها بخش کوچکی از امکان‌های رسانه‌ای جدید و سودمندی است که سرویس‌های VOD در اختیار سینما می‌گذارند.
پاسخ‌ها